Yetişkin bağlanma stili ile çift ilişkilerinin oluşması ve sürdürülmesi arasında önemli bir ilişki bulunmaktadır. Yaşamın ilk yılındaki anne (bakım veren)- bebek ilişkisi içselleşerek, bireyin daha sonraki ilişkilerini yakından etkileyen bir içerden işleyen model (Internal Working Model-IWM) halini almaktadır (Bowlby 1988). Güvenli bağlanma stiline sahip olan bir  birey karşılıklı doyum sağlama ve duygusal açıdan güvenli bir ilişki oluşturmada, evliliğin gelişimsel görevlerini yerine getirmede başarılı olurken (Feeney & Collins, 2001), güvensiz bağlanan birey stresli bir evliliğe zemin oluşturmaktadır (Mikulincer, Florian, Cowen & Cowen, 2002).  Kaçıngan stile sahip olan birey, bir başkası ile yakın ilişkiler kurarken sıkıntıya girmekte, güvenmekte ve bağlanmakta güçlük çekmektedir. Güven duygusunu “kontrol” çevresinde organize eden kaçıngan birey, eşinin kendisine olumlu tepki vermesi ile kendine güvenini sağlamakta, kontrolü dışına çıkması ile de ihanete uğradığını düşünmektedir (Mikulincer, 1998).

Kaygılı-ikircikli stile sahip olan  birey ise yakınlık konusunda ikircikli duygular beslemektedir. Eşlerinin kendilerini gerçekten sevip sevmediği, gerçekten onunla kalmak isteyip istemediği konusunda endişelidir. Bu nedenle ilişkide güvenlik duygusunun artmasına gereksinim duyarlar.

Aile, kendisini düzenleyen ve kendi içinde evrim geçiren bir sistemdir (Guttman 2002). Bu nedenle aile üyelerinden birisindeki bağlanma sorunu, aile süreçlerini yakından etkilemektedir. Evlilik de bağlanma stilini etkilemektedir. Güvensiz bağlanma stili ile evlilik ilişkisine başlayan bir eş, ilişkide yeterli bir duygusal destek bulduğunda daha güvenli, daha az kaygılı hale gelebilmektedir.

Bu sunumda bireyin bağlanma stilinin oluşumu, yaşam boyu yakın ilişkilerine özellikle evlilik ilişkisine ve çocuk yetiştirme biçimine yansımaları ele alınacaktır.